Saturday, October 23, 2010

प्रेम अपुले...

तो वारा... वाहणार 
आपल्या प्रेमाला करतो
सुगंधित.
 
ते ढग.. निळेशार 
आपल्या प्रेमला देतात
छाव.

ते दवबिंदू ... थंडीतले
आपल्या प्रेमला करतात
मोहित.

ते धुकं... पहाटेचे
आपल्या प्रेमाला करतात
गार-गुलाबी.

पावसात..चिंब 
प्रेम आपले नेहमीच
भिजते.


अन मी पण
आपल्या प्रेमला नेहमीच
निसर्गात बसवले.

पण मला प्रेमाला
अस्तिवात जपायच आहे
नैसर्गिक!!!

 
...पिनल चौधरी!!!!

Friday, October 22, 2010

कोजागिरी

आजच चांदण कस सुरेख असते, त्याची तोड कशा सोबत नसते.
अश्या बऱ्याच पोर्णिमा येतात पण ह्याची चमक कोणालाच नसते.
   ह्या चांदण्यातच आपल्या जीवलगासोबत रात्र घालवून प्रेम वाढवायचे असते.
कोजागिरीच्या शुभेछा...!!!!




                              ...पिनल चौधरी.

Thursday, October 21, 2010

पक्षी मनाचा

कळेना मज,
काय खुणावतो
पक्षी मनाचा.

मुक्त विहंगायचे
त्यास इथे...
की शोध असे नव्या आभाळा...

कुठवरी जावे...
दूर....दूर...
की थांबावे इथे....

गोंधळात असे सदा
ह्याला न कळे....
कसे जगता.... 


  -पिनल चौधरी

Wednesday, October 13, 2010

मी!!!

मी!!
स्वप्नात जगणारी...
पण तीच स्वप्न खरी करणार
ह्याची जिद्द बाळगणारी.

मी!!
मनातल कमी बोलणारी...
पण मनातल बोलणार,
ते वेगळ्या मार्गाने.

मी!!
पावसात चिंब भिजणारी...
सर्वांसारखीच...
पण पावसाचा अर्थ समजून घेणारी...

मी!!
सर्वांसोबत जगणारी..
पण सर्वांसोबत असूनही
स्वतःच अस्तित्व स्वतः जपणारी.

मी!!
विश्वासावर दृढ विश्वास ठेवणारी
आणि त्या विश्वासानेच
नाती जपणारी...

मी!!
साहित्येच्या बागेतली
शब्द फुले वेचणारी
माळी....

मी!!
मानाने जगणारी...
मनाच्या वाटेवर
दूर दूर चालणारी ..

मी!!
हो मी..
मनाच्या वाटेवरची
वाटेकरू ....

-पिनल चौधरी 

Sunday, October 10, 2010

विरह...

ते क्षण पुरेसे होते का?
हा विचार सारखा सतावतो..
आणि तुझ्या विरहाची जाणीव करून देतो...

विरह खरच गोड असतो....
अस मला वाटत...
कारण त्या विरहात तू मला विसरत नाहीस ना !!!

माझी प्रत्येक चांदणीरात्र...
माझा प्रत्येक तापलेला दिवस...
अन माझा प्रत्येक सुगंधित श्वास....
तुलाच अर्पण केला होता...
म्हणूनच विरह सहन करू शकली... कदाचित!!!!

तू असा अथांग सागरा सारखा....
खोल खोल दरी सारखा.....
अन विजेसारखा प्रखर.....
जो मला रोज प्रेमाच्या पावसात चिंब भिजवतो....
ह्या रूपांना कदाचित मी तुझ्या जवळ राहून नसती जणू शकली...
म्हणूनच विरह गोड असतो...

“तू येणार”.....
ह्या वाक्यावर मी माझ्या आयुष्यातले कित्येक दिवस
सहज जगू शकली....
आणि जगता जगता येणाऱ्या स्वप्नांना सजवून
तुझी वाट बघितली...

अन आत्ता तो क्षण आला...
तू सांगाशिलना...
माझी सजावट कशी आहे?
तूला आवडेलना?
तू भरभरून कौतुक करशीलना?

आणि गम्मत बघणा....
मला आपल्या विरहा बद्दल
लिहावसं वाटल तेही...
विरह संपल्यावर..!!!

बस तो क्षण देखील पुरेसा असेल...
तुला जाणवायला...
तुला बघायला...
अन निरंतर प्रेम करायला....
आणि पुढचा विरह हसत जागून
नवी स्वप्न  सजवायला... !!!!

  ...पिनल चौधरी!!!!

विरह...

ते क्षण पुरेसे होते का?
हा विचार सारखा सतावतो..
आणि तुझ्या विरहाची जाणीव करून देतो...

विरह खरच गोड असतो....
अस मला वाटत...
कारण त्या विरहात तू मला विसरत नाहीस ना !!!

माझी प्रत्येक चांदणीरात्र...
माझा प्रत्येक तापलेला दिवस...
अन माझा प्रत्येक सुगंधित श्वास....
तुलाच अर्पण केला होता...
म्हणूनच विरह सहन करू शकली... कदाचित!!!!

तू असा अथांग सागरा सारखा....
खोल खोल दरी सारखा.....
अन विजेसारखा प्रखर.....
जो मला रोज प्रेमाच्या पावसात चिंब भिजवतो....
ह्या रूपांना कदाचित मी तुझ्या जवळ राहून नसती जणू शकली...
म्हणूनच विरह गोड असतो...

“तू येणार”.....
ह्या वाक्यावर मी माझ्या आयुष्यातले कित्येक दिवस
सहज जगू शकली....
आणि जगता जगता येणाऱ्या स्वप्नांना सजवून
तुझी वाट बघितली...

अन आत्ता तो क्षण आला...
तू सांगाशिलना...
माझी सजावट कशी आहे?
तूला आवडेलना?
तू भरभरून कौतुक करशीलना?

आणि गम्मत बघणा....
मला आपल्या विरहा बद्दल
लिहावसं वाटल तेही...
विरह संपल्यावर..!!!

बस तो क्षण देखील पुरेसा असेल...
तुला जाणवायला...
तुला बघायला...
अन निरंतर प्रेम करायला....
आणि पुढचा विरह हसत जागून
नवी स्वप्न  सजवायला... !!!!

  ~~Pinal 

Monday, October 4, 2010

मैत्री

जगातल्या सुंदर आणि निरागस अश्या नात्या बद्दल काहीतरी....  

मैत्री... तुझी
तिला ना किनारा समुद्राचा
ना तिला क्षितीज आकाशाची
ना तिला हसू आनंदाचे
ना रडू दुखःचे

तिला ना कशाची तमा न भान जगाचे
स्वतःतच हरवलेली ती  
खोल खोल समुद्रासारखी
अन आकाशात मुक्त विहंगणारी

अविरत अशी जळणारी
जळून पण मागे धूर आणि राख ठेवणारी   
आठवणीत त्याच धुराने पाणी आणणारी
राख तिची औषधा समान भासणारी

वर्तमानत असले सोबत जरी
भूत भविष्याला जोडून ठेवणारी
अस्तित्वातच खरतर ती
रमणारी... मनसोक्त

ती मला ना मी तिला 
सोडणार... श्वासा समान
त्याचा न प्रयत्न ना धडपड
नैसर्गिकच ते नातच अस ....

... पिनल चौधरी!!!

Sunday, October 3, 2010

मनमर्जी

बघ कशी हसते ती(मनमर्जी) माझा कडे बघून....
खूप राग येतो मला तिचा..
हेवा तर अनावर वाटतो.....
म्हणे तिला बंधन नाहीत....
ती बागडते, हिंडते...
मुक्त विहरते मनात येईल तेव्हा...!!!!!
असो.. पण मग
मला मला तीच्या मुळे माझ्या स्वातंत्र्याचा भास होतो....
हो भाससच तो....
कारण अस म्हणतात ना गेलेल्या गोष्टींचा
भासच होत असतो... म्हणून कदाचित... 
मग त्याला शोधण्यात मी गांगरून जाते....
गांगरलेली बघून मग पुन्हा ती(मनमर्जी) मला हसते
अन मी तिच्या कडे बघते मिश्कील नजरेने........


...पिनल चौधरी

.....

त्याच्या विचारात बघ....
कस मन बावरत....
त्याला सावरता....
अजूनच धावत त्याच्या पाठी...

त्याची स्वप्ने ....
त्याचा नाद...
त्याचच सार...
मग माझा असे नुसताच भास...

पापणी वरल...
दवबिंदू...
मोती होण्याआधी
त्याच्या नजरेला शोधत....

त्याची नजर,
भिडताच.....
माझी पापणी झुकताच....
ते घरंगळत....  
  
...पिनल चौधरी!!!

Friday, October 1, 2010

भीती.

भीती...
मला नेहामी वाटत माणसाच्या जगण्याचा उद्देश त्याच्या भीतीतून निर्माण होतो, कुठे त्याची भीती खरी तर नाही ना होणार?? ह्या विचाराने..... मग सुरु होतात त्याचे पराकाश्तीचे प्रयत्न, धडपड, आटापिटा त्याला थांबवण्याचा मग खरा प्रवास सुरु होतो आयुष्यचा. कदाचित म्हणूनच माणूस भीतीला भीत भीत जगण्याचा खरा आनंद हरवून बसतो....
आणि तशेच काहीसे मी अनुभवले...
पण माझी भीती वेगळीच “माझी भती अशी की कुठे मी ती भीती खरी होऊ न देण्याच्या भीतीत तर जगणार नाही ना” थोड कठीण आहे पण खर आहे.


माझ्याच विचारांची मशाल घेऊन
प्रकाश करायला निघाली
माझ्या अंधारमयी जीवनात आणि
त्या आगीत जळत राहिला माझा विश्वास

त्याची मला न कल्पना होती
न त्याची जाणीव,
विश्वासाला जाळून मी
कस करेल स्वतःला प्रकशित?

इथवर पेटत आली ती
मशाल माझ्याच सोबतीत,
पण सोबत हरवली माझी
मग कस येणार ते तेज माशालीस  

असेल प्रकाश निराळा अमुचा
असा होता दावा,
स्वतःच कधी राख होऊन
गेलो अश्रुत मिसळून. 

गमावली मी ती शक्ती अन उमेद
पुन्हा पेट घेण्याची....
बस मग मी झाली पक्षी पिंजरयातली.....
अन होती खरतर त्याचीच भीती.
  
...पिनल चौधरी 

तू .....

सावलीत तुझ्या विसावले होते..  मनालाही माझ्या सुखावले होते.. ते क्षण तुझे नि माझे...  मला जगायचे होते.. का कुणास ठाऊक आज ती सका...