Monday, September 27, 2010

खेळ आगीचा....

सोबतीला ना आनंद होता  
ना होते हसू
सारेच शोषिले मी
ते पीत अश्रू 

माझ्याच स्वभावाचा दोष तो
मी अश्रू पीतांना देखील
आनंदाश्रुंची व्याख्या
करत जगले

आरश्यात बघता  
उमगले मग
की स्वतःलाच गमवले
तर कुणास शोधते

मला हरवून जावेसे वाटते
माझ्याच विचारात असे
की कोणत्याच जुन्या विचाराने
मग त्यात डोकाऊ नये

 जळले इतके मी की
आत्ता आगच सोबती वाटते
आगीसोबत मग खेळ  
मांडून जिंकावेसे वाटते.

...पिनल चौधरी !!!

7 comments:

  1. आरश्यात बघता
    उमगले मज
    की स्वतःलाच गमवले
    तर कुणास शोधते

    kalpna chan ahey

    ReplyDelete
  2. mast.uttam aahai:
    मला हरवून जावेसे वाटते
    माझ्याच विचारात असे,
    की कोणत्याच जुन्या विचाराने
    मग त्यात डोकाऊ नये

    ReplyDelete
  3. Hii vahini. Khup chhan kavita karatat tumhi.

    जळले इतके मी की
    आत्ता आगच सोबती वाटते
    आगीसोबत मग खेळ
    मांडून जिंकावेसे वाटते.

    Laaaaaaaayyyyyyyyyyyy Bhaaaaaaaaarrrrrriiiiiiiii.

    Amhala copy karta yetila ka?

    ReplyDelete
  4. thnx shakti.....
    ani copy karta aetilna np...
    pan khali maza nav lihaicha bracket madhe pan chalel :P
    kiding...

    ReplyDelete
  5. जळले इतके मी की
    आत्ता आगच सोबती वाटते
    आगीसोबत मग खेळ
    मांडून जिंकावेसे वाटते.

    अप्रतिम ...

    ReplyDelete
  6. Aprateem.............Itake chan shabda aamhala suchat nahi. pan Khupach chan.

    ReplyDelete

तू .....

सावलीत तुझ्या विसावले होते..  मनालाही माझ्या सुखावले होते.. ते क्षण तुझे नि माझे...  मला जगायचे होते.. का कुणास ठाऊक आज ती सका...